Zgodnie z § 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26.09.1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. 2003 nr 169 poz. 1650 z późn. zm.), miejsca w zakładzie pracy, w których występują zagrożenia dla pracowników, powinny być oznakowane widocznymi barwami lub znakami bezpieczeństwa zgodnie z wymaganiami określonymi w załączniku nr 1 do rozporządzenia i w Polskich Normach (PN-EN ISO 7010/2012 Symbole graficzne – Barwy bezpieczeństwa i znaki bezpieczeństwa – Zarejestrowane znaki bezpieczeństwa). Jeżeli oznakowanie nie jest wystarczające dla zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracownika, miejsca niebezpieczne powinny być wyłączone z użytkowania poprzez ich odpowiednie wygrodzenie lub w inny sposób.

Oprócz powyższego, zgodnie z postanowieniami załącznika nr 1, stosowanie znaków jest konieczne, gdy nie istnieje możliwość likwidacji zagrożenia środkami ochrony zbiorowej lub innymi środkami stosowanymi w organizacji. Pracodawca powinien zapewnić pracownikom instrukcje dotyczące stosowanych w zakładzie pracy znaków, obejmujące w szczególności znaczenie znaków i sygnałów oraz zasady zachowania się pracowników, których mogą dotyczyć. Znaki zakazu, ostrzegawcze, nakazu, ewakuacyjne i informacyjne powinny być stosowane jako znaki stałe oraz powinny być czytelne i widoczne. Ich czytelność nie może być w żaden sposób zmniejszana. Liczba i umiejscowienie znaków bezpieczeństwa powinna być uzależniona od wielkości terenu na którym są stosowane oraz od rodzajów i poziomu występujących zagrożeń.

Mając na uwadze wyżej wymienione, podczas prac niezwiązanych z robotami budowlanymi, strefę niebezpieczną związaną ze spadaniem przedmiotów z wysokości, należy wyraźnie oznaczyć znakami bezpieczeństwa oraz wyznaczyć strefę niebezpieczną (dostępnych na rynku jest wiele rozwiązań technicznych).

Pomocne w określaniu strefy niebezpiecznej może być rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 6.02.2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania robót budowlanych (Dz. U. 2003 nr 47 poz. 401) , a konkretnie § 21 ust. 2, który stanowi, iż strefa niebezpieczna w swym najmniejszym wymiarze liniowym liczonym od płaszczyzny obiektu budowlanego, nie może wynosić mniej niż 1/10 wysokości, z której mogą spadać przedmioty, lecz nie mniej niż 6 m. W zwartej zabudowie miejskiej strefa niebezpieczna, może być zmniejszona pod warunkiem zastosowania innych rozwiązań technicznych lub organizacyjnych, zabezpieczających przed spadaniem przedmiotów.

Sprawdź specjalistyczne publikacje z zakresu bhp i prawa pracy